Mundesh

Mundesh,
Nga bota të mos mahnitesh,
Aq sa s’ka të drejtë,
Të mos përngjajë,
Më e madhe se ç’është e denjë.
Botën, nën këmbët e tua,
Të përmbajtura, ta vësh,
Mundesh.

Ka dhe më tutje,
Rrugë, dhe jo pak,
Shpeshherë.
Paçka se sytë t’u mjegulluan,
Dhe shtegu t’u errëtua,
Nga hijet e harrimtarëve.
S’këputet fryma,
Në kraharorin tënd sovran

Mundesh,
Vetëm të lindesh,
Disa herë,
Pa kryqëzuar rrënjët,
As degët, me kënd;
Të çelesh dhe njëherë;
Të çelesh trëndafil,
Mundesh.

Mundesh,
Luftëtar të bëhesh,
Dhe në u tutsh si lepur;
Hero të zbardhesh, dëshmor të biesh,
Dhe prapë të ngjallesh,
Madje të mos vdesësh,
Asnjë çast,
Dhe në u tutsh si lepur,
Gëmushën ta bësh pritë,
Mundesh.

.......................

 

Kë urrej

Urrej…
Pluhurin e rrugës
Që përditë lëshohet pa zë
Mbi lëkurën time
Dhe tani jam ndryshe
Më ka ndërruar fytyra

Urrej…
Thonjtë e mi
Me të cilët gërvisht fytyrën
Dhe jam shëmtuar
Kam humbur qumështin
Që nëna më mëkoi

Urrej…
Këmbët
Që i ndoqa në baltë
Dhe ashtu u përfunda
U përbalta
S’jam më ai
I papërlyeri

Urrej…
Shtrojën time thërritëse
Aty fle gjatë
Dhe nuk ndjej gjëmimin
E botës që digjet
Dhe zemra e hershme
S’është më ajo
Që të pikojë gjak

Urrej…
Shterrjen e burimit
Ku shuaja etjen
Me zjarrin tim e kam tharë
Në prushin tim po pjek veten
Me tymin tim rrekem të bëj hije
Por është e kotë

Urrej…
Errësirën, që më ra si qiell
Dhe sytë m’i mbuloi
S’e di; jam verbuar përgjithnjë,
Apo do të shoh prapë dritë?

.........................................

Zakon të vdekuri

Mos u lësho, o mik
Në lotë e dëshpërim
Në dëgjofsh se dhashë frymë
E se unë s’jam në fytyrën time
A se sytë e mi s’po të ndjekin
As në nxitimin e ardhjes
As në ikjet hundëpërpjeta
As në bërrylin
Për të cilin
S’e bëra vendin

Mos u pikëllo
Nga shikimi im i ngrirë
Nuk më ka shtangur
As braktisja jote
As ndërrimi yt i beftë
Si pulitja e trembur

S’më ka lënë pa mend
Përcaktimi yt
Për një tjetër udhë
Për zakone
E fjalë të tjera

Gojëhapur, s’mbeta
Nga harrimi i kobshëm
I emrit vëlla


Nuk jam befasuar
Që ma le mua rëndesën
E frikës së përbashkët
Frikës “pa ty”

Mos më vër në sprovë
Nëse s’të flas dot
Se nuk jam hidhëruar
Që sot, më, s’je i lumtur
Që më gjete
Si në fillim
As se s’jam më
Më i shtrenjti
I miri, i madhi vëlla

Nuk të mbaj inat
Që mbi emrin tim
Rrodhe bojë, lumë
Dhe, më, s’duket
Është fshehur, më

Që me fletën time
Ndeze zjarr
Tjetërfar
Dhe mbi hirin tim
Vure gur vatre

Nuk jam zhgënjyer
Pse mblodhe dorën
Pse mbylle derën
Dhe krrummmm!
E përforcove
Me një shul moskokëçarës

Nëse s’të them dot
Se më mori malli
Për mallin tënd
Ky është veç zakon
I të vdekurit

Në më marrsh në krah
Ndale ngashërimin
Edhe kur ngadalë
Tokës, të më kthesh
Se pas
E gjelbërt, e shpejtë
Të pret jeta
Bota, e rrumbullt
Me forma të rrumbullta
Me fytyrë të lëmuar
Të ka hapur krahët
Dhe prehrin e ka ngrohur
Të të mbështjellë

Ashtu, më lehtë
Harrohet miku
Edhe në rrugicat e njëjta
Kafenetë dhe bisedat
Me po ato përgojime

Mbrëmjeve,
Me po aq dritë-hije
Këngët
Argëtojnë njëlloj
Edhe me zëra të tjerë

Nëse s’të harroj dot
E as këtë s’kam gojë ta them
Është veç zakon I të vdekurit 

...........................................
 


Bukën e ndava
 
Shtëpinë time
S’e ndryj as natën
Derën krah më krah
E lë dhe në dimër
Anë vatrës pres
Me zjarr të pashuar
Gjer në agim
Dhe bukën e ngrohur
Në sofër

Rrugicës sime
Një e dy
Heq një gurë
Heq një gjemb
Një e dy zgjas kokën
Në dritare

Në zemrën time
Shfletoj ëndrrat të mira
Dhe mall më mblidhet
Në më të shkurtrin çast

I gëzuar
Si të më kish lindur një vëlla
Aty
Dhe bukën e ndava
Në të ardhmen time
Sado të panjohur Dhe shpatullat i mblodha

...........................................


Vdiq vëllai
Më la krahët jetimë
Dhe vetminë, të ve
M’i la në derë

Vdiq vëllai
Si shkrepëtimë
As amanet s’më la
As qau, as u përpëlit
S’më tha as lamtumirë

Vdiq vëllai
Dhe kufomën e fshehu
Varrit s’i vuri gurë

Vdiq vëllai
S’më del as në ëndërr
Për çudi, ca hije ndjek
Vdiq nga unë, pas tyre

Vdiq vëllai
Gërvishtur nga thonj shtrigash
Vdiq duke gënjyer
Duke thyer udhë
I trembur

...............................

Në fole
Çdo ag
Lëvozhga vezësh gjej
Varem tëposhtë trungut
Ec nën hijen e zogjve të mi

Ç’mirëkuptim!
Si fola, si s’fola
S’ka debat

Aty ku s’jam
Tokën e mbyt dëbora
Aty ku s’ka çati
Strehë, ngrehinë, tendë
Butë dhe bardhë
Përgjon gjurmët

Sa u shtuan gjurmët!
Dëbora m’i rrëfen?
Apo i dendësoi?

Me shiun tim i njom drurët
Më mbyti tymi
Në oxhak
Kështu që nga dielli
Marr prush
Të kuq, të bakërt

Njerëzit
I janë veshur tokës
Pas mëngjesit
Shtegtarë

Zërin tim e njoh lehtë
Edhe po të pëshpëris
Shtratin tim e gjej symbyllur
Pa kureshtje

Ç’vdekje e pakëndshme!
Kur, as rrobat
S’ke kujt ia lë